Siedząc na niemieckim, ostatniej mojej poniedziałkowej lekcji byłem już myślami w zupełnie innym miejscu, nie w szkole, klasie. Duchem byłem parę dobrych kilometrów za miastem, w nowych upragnionych rękawicach, butach i tekstylnej kurtce, na jednej z polnych dróg lecz ciałem... No właśnie.

Nie pisałem już chyba z tydzień. Zbierałem się do tego wpisu ze cztery razy. No tak... Ten mój słomiany zapał. Ktoś ostatnio rzucił we mnie zdaniem: "Kiedy nowy wpis na blogu". No... Niedługo. Tak najlepiej odpowiedzieć. Lecz dzisiaj już przeleję to co mam w głowie na monitor, mój i Twój drogi czytelniku. Ha ! Jak w książce.

To jak w zajawce. Ciało w klasie, myśli daleko poza nią.
Dobijała mnie lecz trochę myśl, że będę musiał zostać na warsztaty ortograficzne i koło z geografii.
Lecz co to?
Warsztatów dziś nie ma, spotykam nauczyciela z geografii i co się okazuje?! Ha! Zgadnijcie !
Dokładnie, nie ma koła !
Rażące w oczy promienie słońca i błękitne niebo zwiastowały piękny dzień.
Gdy wchodziłem po schodach miałem  nadzieję na ciepły obiad na stole... Przeliczyłem się. W domu pusto, obiadu nawet śladu... Super, super, świetnie !
Lekko poddenerwowany dzwonię do mamy, kiedy obiad nosz kurde !?
Odpowiedź? Za godzinę... A mnie dość ostro ściska w brzuchu.
Spojrzałem do lodówki - pustki...
No prawie. Szybko uszykowałem kanapkę z szynką. Jedząc myślałem jak rozegrać dzisiejszy dzień, jak go zaplanować. I zaplanowałem !

Po skąpym posiłku wsiadłem na mój rower z nie złym niedoborem powietrza w dętkach. Po 10 minutach byłem u dziadków, trzy piosenki Linkin Parka umiliły drogę.
No to co? Standard już. Odpaliłem ubrałem się i pojechałem spowrotem do domu gdzie już czekał na mnie bardziej treściwy posiłek. Gdy zjadłem zastanawiałem się gdzie pojechać dzisiaj. Gdy rozmawiałem ze znajomymi mówili, że nie chce im jeździć bo jest zimno inny mówią że rodzice nie pozwalają im nawet odpalić swoich maszyn na dwóch kołach. Bo przecież zima jest !

Ja z każdym dniem, czuję że koniec zimy jest coraz bliżej, a nawet, że wiosna już się zaczęła.  Na problemy z chłodem też mam prostą receptę. Dwa swetry, dwie bluzy i ciepła zimowa kurtka ! A jak ! Prowizorka, ale spełnia swoje zadanie. Nie będę już wspominał ile par skarpet mam na nogach i rękawic na dłoniach... Koń by się uśmiał. No ale cóż. Przecież ZIMA jest !

W każdym razie wpadłem na pomysł wyprawy do Rokitna, do sanktuarium Maryjnego. Ostatnio coś źle mam z głową, że wpadam na takie pomysły ale co zrobić. Uderzanie głową w biurko już nie pomaga, a ściana była za twarda.

W końcu wystartowałem ubrany na "cebulę". Droga  w lesie wilgotna, wręcz mokra, na otwartym terenie suchutka jak w letni słoneczny dzień. Dzisiaj też było słonecznie i ciepło ale już nie "letnie". Po obu stronach drogi zalane przez wodę pola. Moja prędkość podróżna nie powala - 90km/h. Przepisowo ! No może nie do końca, ale nie będę już wnikał w szczegóły.
Dojazd do Kalska. W małej wiosce nielubiany zakręt w prawo który pokryty był piaskiem. No i jak łatwo stracić panowanie nad maszyną... Zbyt szybko jechałem, zbyt szybko zredukowałem i tylne koło na zakręcie uciekło w... lewo. Mało brakowało do pocałunku asfaltu.
Lecz nie dziś ! Dziś nie, oj nie !

Dalej przez wioskę, zakręt w prawo, potem lewo i pod małą górkę. I co zobaczyłem?
Małe dzieciaki stały na brukowanym chodniku obok jezdni, na twarze padały promienie słońca. Gdy mnie zobaczyły odwróciły się w moją stronę i zaczęły do mnie machać jak gdyby zobaczyły Świętego Mikołaja. Bez chwili namysłu odmachałem im lewą ręką.

Aż się miło mi zrobiło, łezka w oku zakręciła. Niby takie coś, a sprawia olbrzymią radość i przyjemność.

Dalej droga spokojnie, nic specjalnego. Wyjechałem z lasu i w odległości mniej więcej 2km zobaczyłem wierzę kościoła w Rokitnie oświetloną przez popołudniowe promienie słońca.

Już w Rokitnie. Motor postawiłem pod schodami. Zadzwoniłem do mamy. Ona zawsze się o mnie martwi, czasami to aż denerwuje i mam wrażenie, że jest nadopiekuńcza, lecz jest w końcu moją matką. Jak nie ona to... Aj, daruje już sobie to.

Spakowałem grubą kurtkę do plecaka, rękawice tak samo i wszedłem do pustego kościoła, usiadłem w pierwszej ławce i zaczęła się moja modlitwa.
Prosiłem m.i.n. o to by ten rok, rok 2011 był lepszy pod każdym względem od tego ostatniego. Bym w końcu stał się spełnionym człowiekiem, i by inny mogli mnie podziwiać i brać ze mnie przykład, z mojej postawy. Sam nie wiem z czego tu brać przykład, lecz parę osób dało mi ostatnio do zrozumienia, że jednak może coś warto naśladować. Na pewno nie te przydługie wpisy... Ale to już inna bajka.

Po mojej półgodzinnej jak się potem okazało modlitwie wyszedłem z kościoła i zacząłem spacerować po terenie "kompleksu" Rokitno. Przypominało mi się jak przyjeżdżałem tu kiedyś z rodzicami. Przypominały mi się różne rzeczy.
W końcu usiadłem na kamiennej ławie na wzniesieniu. I teraz  robiłem to co chyba najbardziej lubię, to co sprawia mi największą przyjemność i frajdę.

MARZYŁEM !
To jest to. To kocham robić, i myślę, że warto, warto mieć marzenia które kiedyś się spełnią, a również takie które nigdy nie dojdą do skutku.

Po moim 1,5h pobycie wsiadłem na motor i udałem się w drogę powrotną do Międzyrzecza.
I tu powtórka z rozrywki, z tamtego roku. Zachodzące słońce, czerwone niebo, brązowo- zielone pola. Krajobrazy.  Po prostu uwielbiam wlepiać w nie wzrok, daje mi to olbrzymią przyjemność. Szkoda, że do głowy nie da podłączyć sobie kabla USB i zgrać te wszystkie momenty na komputer by potem przeglądać to wszystko... A szkoda.

Wróciłem do domu w kolejne pół godziny. Odstawiłem motor u dziadków w garażu. Usiadłem na krześle, chwila zadumy. Byłem zadowolony z tego dnia choć była jeszcze młoda  godzina.
Zaraz zacznę filozofować, ale mam dużą ochotę wygadania się, podzielenia się z Wami moimi... Dziwnymi? Poglądami.
Bóg, wiara, większość osób spyta co to jest? Po co to? Przecież Bóg nie istnieje, nie ma go. Ja uważam inaczej. Uważam, że dzięki niemu mamy wszystko czego możemy sobie  zapragnąć wystarczy tylko bardzo tego chcieć, trochę skruchy, zamysłu i mamy to jak na talerzu. Nie będę się już bawił w teologa bo coś mi słabo to wyszło, lecz jak kto uważa.

Dziękuję, dobranoc ! LwG !