Czas w ogromnych ilościach pochłania szkoła, lekcje, nauka, po prostu mam wrażenie, że nie ma czasu na żadną przyjemność, albo jak już znajdzie się ta chwila to oczwyiscie ku mojemu ogólnemu wkurwieniu wszystko kończy się fiaskiem.




Miałem dzisiaj gdzieś wyiść, lecz jak zawsze coś nie wypali. Ale tak jest zawsze jak czegoś bardzo chcesz, zawsze coś się spieprzy i mistertny, układany godzinami plan działania szlag trafi i rozpłynie się w powietrzu jak kamfora. Dzięki tym pogrążonym planom mam chwilę czasu na kolejny, wyczerpujący mnie i Was wpis, motywuje mnie pare osób  które otaczają mnie na co dzień, ale także ludzie ze świata wirtualnego a wszystko dopełniają ukochane utwory takich zespołów jak Metallica, Dżem, System of a Down a także wiele innych. Ostatnio czuję, że muzyka dodaje mi sił bardziej niż co, lub kto kolwiek (najwyraźniej moi znajomi słabo się starają). 


Wczorajsze znienawidzone przeze mnie walntynki.
Pobudka 7:25, zjeść coś, ubrać się, spakować i do szkoły. Na piątej godzinie lekcyjnej graliśmy na wychowaniu fizycznym, w rugby... Było by bardzo fajnie i przyjemnie gdyby nie fakt, że gdy podczas gry gdy walczyło się o przedarcie na pole punktowe gdy upadałem na ziemię przygniatało mnie dobre 250kg masy ludzkiej w postaci moich kolgów którzy nie do końca pojmują sposób gry w tą brutalną i dynamiczną grę. Efektem tej półgodzinnej "wojny" o punkty, bo tego nie można nazwać grą, są pozdzierane ręce i łokcie, zajebiście boląca przy każdym ruchu prawa stopa i odnowiony po sobotnim koncercie rockowym ból karku, nie mówiąc już o zmęczeniu do końca dnia i pogorszonym nastroju. Dobił mnie fakt, że nie zdążyłem wysłać żadnej walentynkowej pocztówki czy co tam się wysyła, ale przynajmniej nie napędziłem tego walentynkowego szaleństwa.

Więc ! Szkoła sie skończyła, wróciłem do domu, zjadłem i rodzice postanowili jechać do dziadków. Pierwsza moja myśl to... zgadliście lub nie- motor. Miałem wizję, że zrobię choć pare kilometrów i polepsze sobie wydatnie dzisiaj i tak dołujący i denerwujący poniedziałkowy dzień a pod wieczór będę mógł czuć się choć trochę spełniony. Ubrałem się grubo, parę bluz itp. Ubieranie tego zajeło chwilę czasu i kosztowało mnie trochę moich mocno nadszarpanych dziś nerwów. Mówiłem rodzicą, że będę chciał trochę pojeździć na motorze, odpowiedzeli, tylko że jest zimno, na co ja im odparłem, że jestem ciepło ubrany i że żaden chłód nie jest mi groźny. I na tym się skończyło.

Zajechaliśmy do dziadków, przywitałem się po czym poszedłem odpalić maszynę. Szukałem w warsztacie rękawic do jazdy, bo swoje z ostatniego sezonu gdzieś posiałem. Wszystko przygotowane, wizjer w kasku wymieniony, kask już leży na kanapie motoru, ide do domu powiedzieć, że idę się przejechać.  Wchodze do domu i mówię "Mamo idę chwilę pojeździć", plan przejazdu już w głowie, gdzie pojade, już słyszałem szum powietrza i ryk silnika wkręconego na wysokie obroty gdy do moego ucho dobiegło "Nigdzie nie jedzisz..." Potraktowałem to w pierwszym momencie jako żart, i już zamykałem dżwi za sobą by wsiadać na Suzuki gdy usłyszałem kolejne słowa "Stój, gdzie idziesz?", na co ja "No jak to gdzie, pojeździć". I zaczęła się batalia z moją  matką i połową rodziny która nie podzielała mojego entuzjazmu i profitów z przerażdżki, najwyraźniej nie czuli blusa... Kłuciłem się z nimi z 10 min, że motor już czeka, że ja juz ubrany, że tak czekałem od dwóch tygodni na wyjazd, a oni swoje, " to zgaś go, zachorujesz, będziesz miał reumatyzm na starość, no i co z tego, poczekasz do wiosny, kto jeździ w zimie", nie chciało mi się juz tego słuchać, trzasnełem trzwiami i wyszedłem taki wkurwiony z tego domu jak nigdy. Wsiadłem na moto, manetkę gazu odkręciłem do końca, miałęm ochotę przyjebać w ten pierdolony dom i się zabić, poczuć przez chwilę prędkość, wszystkie problemy zostawić już za sobą, jak to śpiewała stara polska punk-rockowa kapela Fatum w piosence Mania szybkości. Jednak zachamowałem z piskiem i zsiadłem z motoru, nie chciałem wracać do domu, nie chciałem tam dzisiaj siedzieć, wszędzie, ale nie z moimi rodzicami. Jeszcze nie pamietam bym był taki zdenerwowany. Wstawiłem motor do warsztatu to zaczałem go wycierać z osiadłego przez dwa tygodnie kurzu, chwilę poszperałem, włączyłęm sobie piosenke Dżemu harley mój i po chwili przyszła moja mama z pretensjami, że jestem jakiś dziwny, nienormalny, szczerze mówiąc nie zwracałem na nią zbyt dużej uwagi, nie chciało mi się słuchać jej paplaniny i tylko podgłosniłem piosenkę.

W końcu przyszedł moment gdy trzeba wracać do domu, i znowu pieprzenie, marudzenie... Usiadłem tylko na chwilę w domu i już musiałem iść odrabiać lekcje... I tak do 23. Przez cały wczorajszy walentnkowy dzień dusiłem w sobie złość, nie wyznałem miłości mojemu motorowi, wynagradzając mu zimową samotność chwilą bliskości. Wiem pisze jak jakiś nienormalny z żółtymi papierami ale cóż, taki jestem, jak każdy człowiek mam swoje odpały.

Ale ostatni tydzień ma też swoję plusy, odświeżam swoją dawną znajomość, poznaję, choć na razie płytko jedną interesującą i urokliwą osobowiść, lecz dzisiaj dalsze poznawnaie jej nie powiodło się (jak ja kocham smak rozczarowania), poznałem nowych znajomych którzy podobnie jak ja czerpią z jazdy motorem energię do życia, odnalazłem nowe piękne utwory muzyczne, byłem na rockowym koncercie w Sulęcinie ?wake up & live?, zgadałem się na zlot w marcu i parę innych miej istotnych przyjemności.


Z niecierpliwieniem wyczekuję wiosny, i sytuacji, mozliwości która ona daje. Z jeszcze większym zniecierpliwieniem czekam na plecaczek na nadchodzący sezon.

Pozdrowiania dla wytrwałych, i przepraszam za błędy, bo nie mam dziś siły ich poprawiać... Minus za lenistwo.